ในครัวอันอบอุ่นของบ้านสองชั้น แสงแดดยามเที่ยงสาดส่องผ่านหน้าต่าง กระทบใบหน้าของลินดา ขณะที่เธอกำลังสับผักอย่างใจเย็น เสียงมีดกระทบเขียงดังเป็นจังหวะ กลิ่นหอมของแกงที่เคี่ยวบนเตาลอยฟุ้งไปทั่วห้อง เธอฮัมเพลงเบาๆ อย่างไม่รู้ตัว โดยไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นที่ชั้นใต้ดินของบ้าน
---
ที่ชั้นใต้ดิน ในห้องซักผ้าคับแคบที่เต็มไปด้วยกลิ่นผงซักฟอกและความชื้น นาเดียอยู่ในสภาพที่แทบไม่นับว่าแต่งตัว ร่างเปลือยเปล่าของเธอเปล่งปลั่งด้วยเหงื่อ กระโปรงสั้นสีดำที่ครั้งหนึ่งเคยปกปิดร่างกาย ตอนนี้ถูกดึงรั้งขึ้นมากองที่เอว เผยให้เห็นผิวขาวนวลและส่วนโค้งที่เย้ายวน เธออยู่ในท่าคลานเข่า มือยันพื้นปูนเย็นเยียบ ศีรษะของเธอฝังอยู่ในช่องเครื่องซักผ้าที่ยังไม่ได้เปิดเครื่อง เพื่อกลบเสียงครางที่หลุดจากปากของเธอ
ที่ด้านหลังมีพ่อของเธอ นั่งยองๆ ร่างกำยำของเขาขยับเป็นจังหวะ มือหนากำเอวบางของนาเดียแน่นราวกับกลัวว่าเธอจะหลุดลอยไป แท่งเนื้อของเขาสอดแทรกเข้าสู่ร่างของเธอจากด้านหลัง เสียงเนื้อกระทบกันดังก้องในห้องแคบดัง ตับ ตับ ตับ
“ป๊า… เร็วๆ หน่อย เดี๋ยวแม่จะสงสัย!” นาเดียกระซิบเสียงสั่น ใบหน้าซึ่งซ่อนอยู่ในเครื่องซักผ้าแดงก่ำด้วยทั้งความตื่นเต้นและความกลัว เธอกัดริมฝีปากพยายามกลั้นเสียงครางที่พุ่งออกมาทุกครั้งที่พ่อของเธอเคลื่อนไหว
“ใจเย็นๆ สิลูก พ่อกำลังมันเลย” พ่อของเธอตอบเสียงทุ้ม เขายิ้มมุมปาก มือข้างหนึ่งเลื่อนจากเอวของเธอไปลูบไล้แผ่นหลังที่โค้งงออย่างยั่วยวน เขาไม่รีบร้อน แม้ว่าจะรู้ดีว่าภรรยากำลังทำอาหารอยู่ชั้นบน เขาควบคุมจังหวะอย่างชำนาญ บางครั้งเร่งเร็วราวพายุ บางครั้งช้าลงเนิบนาบราวกับตั้งใจยั่วให้เธอร้อนรน เขาควงเอวเล็กน้อย เพิ่มความรู้สึกที่ทำให้ร่างของนาเดียสั่นสะท้าน
“พ่อ… โอ๊ย… ถ้าแม่ลงมาเจอ เราตายแน่!” เธอครวญ แม้ปากจะบ่น แต่ร่างกายของเธอกลับขยับตอบรับทุกจังหวะของเขา สะโพกกลมกลึงโยกไปมาเหมือนถูกสะกด
“ไม่ต้องห่วง แม่ไม่ลงมาหรอก กำลังยุ่งกับแกงของเธออยู่” เขาหัวเราะเบาๆ เสียงแหบพร่า มือของเขาเลื่อนไปข้างหน้า บรรจงสัมผัสจุดเสียวที่ทำให้เธอต้องเกร็งตัวและครางดังขึ้นจนเครื่องซักผ้าดูเหมือนจะกลบเสียงไว้ไม่ไหว
ทั้งสองเคลื่อนไหวราวกับอยู่ในโลกของตัวเอง ความเร่าร้อนทวีขึ้นทุกวินาที เสียงหายใจถี่กระชั้นของนาเดียผสมกับเสียงคำรามต่ำๆ จากลำคอของนิกสัน จนในที่สุด ร่างของทั้งคู่เกร็งแน่น ความสุขสมพุ่งถึงจุดสูงสุดพร้อมกัน นาเดียกัดแขนตัวเองเพื่อกลั้นเสียง ในขณะที่นิกสันก้มลงจูบแผ่นหลังของเธออย่างนุ่มนวล
---
ไม่กี่นาทีต่อมา ทั้งสองอยู่ในครัวชั้นบน นาเดียสวมเสื้อผ้าที่เรียบร้อยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมที่ยุ่งเหยิงถูกหวีเรียบ นั่งลงที่โต๊ะอาหารด้วยสีหน้าไร้เดียงสา พ่อนั่งข้างๆ เธอ มือวางบนต้นขาของเธอใต้โต๊ะอย่างลับๆ ขณะที่ลินดายกชามแกงร้อนๆ มาวางตรงหน้า
“อาหารหอมมากเลยค่ะแม่” นาเดียกล่าวยิ้มหวาน สีหน้ายังคงแดงระเรื่อเล็กน้อย
“ขอบใจจ้ะ รีบกินกันเถอะ เดี๋ยวเย็น” ลินดาตอบ มองทั้งสองด้วยรอยยิ้มอบอุ่น โดยไม่รู้เลยว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้นในห้องซักผ้าที่ชั้นใต้ดิน
พ่อของเธอบีบขาของนาเดียเบาๆ ใต้โต๊ะ มองเธอด้วยสายตาที่ซ่อนความลับ และทั้งสองก้มหน้าก้มตากินอาหารต่อไป ราวกับทุกอย่างเป็นเพียงวันธรรมดาวันหนึ่ง
กดติดตามทวิตไว้นะ
ทวิตสำรอง
เผื่อทวิตบิน อย่าลืมแอด VK เอาไว้นะ
ความคิดเห็น