ในห้องนอนสลัวๆ ของหญิงม่ายนามว่า ลลิตา วัยสามสิบสองปี ใบหน้าของเธอคมคายราวกับถูกแกะสลักจากหยกขาว ผิวพรรณเนียนราวผ้าไหม ดวงตาคู่สวยที่เคยเปี่ยมด้วยความโศกเศร้า วันนี้กลับฉายแววของความรื่นรมย์และปรารถนาที่ซ่อนเร้น
ลลิตาสวมชุดไว้ทุกข์ลายลูกไม้สีดำบางเฉียบที่รัดรูป โอบรัดส่วนโค้งเว้าของร่างกายราวกับเป็นผิวหนังชั้นที่สอง เนื้อผ้าบางจนมองเห็นความโค้งมนของทรวงอกที่กระเพื่อมไหวตามจังหวะลมหายใจ ท่อนล่างของเธอเปลือยเปล่า เผยให้เห็นผิวขาวนวลที่ตัดกับถุงน่องสีดำที่รัดเรียวขาเรียวยาว ปลายถุงน่องประดับลูกไม้ที่ขอบต้นขา
เธอนั่งคร่อมอยู่บนร่างของบิดาของเธอ ร่างกายกำยำสมชาย กล้ามเนื้อแขนและหน้าอกตึงแน่นราวกับถูกปั้นจากดินเหนียวของเทพเจ้า ดวงตาของเขาจับจ้องลลิตาด้วยความหิวกระหาย ราวกับเธอคือผลไม้ที่เขาต้องการลิ้มรส เขานอนราบบนเตียง ปล่อยให้ลลิตาร่อนเอวอย่างช้าๆ แต่เปี่ยมด้วยพลัง
จังหวะการเคลื่อนไหวของเธอราวกับระบำแห่งความปรารถนา สะโพกโยกวนเป็นวงกลม ทุกการเคลื่อนไหวทำให้ถุงน่องเสียดสีกับผิวของบิดา สร้างเสียงกรอบแกรบเบาๆ ที่กลมกลืนกับเสียงหายใจถี่รัวของทั้งคู่ ลลิตายิ้ม มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาปรือด้วยความพึงพอใจ
“ลลิตา...” เขาครางชื่อเธอ มือของเขาไปจับบีบสะโพกของเธอแน่นขึ้น ราวกับกลัวว่าเธอจะละลายหายไปในแสงแดดยามบ่าย ลลิตาไม่ตอบ เธอเพียงแค่ก้มลง จูบที่ริมฝีปากของเขา ริมฝีปากของเธอนุ่มและร้อนผ่าว รสชาติของลิปสติกสีแดงเข้มผสมกับกลิ่นน้ำหอมวานิลลาทำให้ธนาหลงใหลจนแทบคลั่ง
ลลิตายืดตัวขึ้นอีกครั้ง มือของเธอวางบนหน้าอกของธนา นิ้วเรียวยาวกดลงบนผิวของเขา ขณะที่เธอเร่งจังหวะการร่อนเอวให้เร็วขึ้น ห้องนอนที่เงียบสงบถูกแทนที่ด้วยเสียงของความเร่าร้อน เสียงเตียงที่สั่นไหว เสียงหายใจที่หนักหน่วง และเสียงครวญครางที่หลุดออกจากคอของเธอ
แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาทำให้ร่างของทั้งคู่ดูราวกับถูกฉาบด้วยทองคำ ลูกไม้สีดำบนร่างของลลิตายิ่งขับเน้นความเย้ายวนของผิวขาวนวล ขณะที่เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดพราวบนหน้าผากของเขา ราวกับหยาดน้ำค้างที่สะท้อนแสง
เมื่อถึงจุดสูงสุด ลลิตาหลับตาลง ร่างของเธอสั่นเทิ้ม ศีรษะเงยขึ้นเล็กน้อย ปากเม้มแน่นเพื่อกลั้นเสียงครวญที่ดังเกินไป เขาครางออกมาด้วยความสุขสม มือของเขายังคงจับสะโพกของเธอแน่น ปลดปล่อยน้ำร้อนๆใส่เข้าไปอย่างล้ำลึก
ลลิตาค่อยๆ หยุดเคลื่อนไหว เธอนั่งนิ่งอยู่บนร่างของเขา ลมหายใจของเธอยังคงถี่รัว ดวงตาคู่สวยค่อยๆ ลืมขึ้น มองลงมาที่บิดาของเธอด้วยรอยยิ้มที่ทั้งอ่อนโยน เธอยกมือขึ้นลูบแก้มของเขาเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงอย่างสง่างามราวกับนางพญา
“ถึงเวลาต้องไปแล้ว” เธอกล่าวเสียงนุ่ม ราวกับกระซิบ เธอเดินไปที่กระจกบานใหญ่ ปรับชุดลูกไม้สีดำให้เข้าที่ ถุงน่องสีดำยังคงรัดเรียวขาของเธออย่างสมบูรณ์แบบ เธอหยิบหมวกไว้มลานสีดำที่มีผ้าคลุมหน้าตาข่ายมาสวม ใบหน้าของเธอกลับสู่ความสงบเรียบร้อยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เขานอนมองเธอจากเตียง ดวงตายังคงเต็มไปด้วยความหลงใหล “งานศพสามีของลูก... ลูกจะไปในสภาพนี้จริงๆ เหรอ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ทั้งแปลกใจและหลงใหล
ลลิตาหันกลับมามองเขา มุมปากยกยิ้มเล็กน้อย “ทำไมจะไม่ได้ล่ะคะ?” เธอตอบ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป.........
กดติดตามทวิตไว้นะ
ทวิตสำรอง
เผื่อทวิตบิน อย่าลืมแอด VK เอาไว้นะ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น