เวลาเกือบตีหนึ่ง ห้องนั่งเล่นเงียบสงัด มีเพียงแสงสลัวจากโคมไฟมุมห้องส่องกระทบร่างเปลือยของนิกกี้ เธอคลานเข่าบนพื้นพรมนุ่ม แขนทั้งสองวางพาดบนโซฟา ก้นกลมกลึงแอ่นขึ้นอย่างยั่วยวน โดยมีพ่อของเธอที่ยืนอยู่ด้านหลัง สวมเพียงเสื้อยืดสีขาวตัวเก่า กางเกงยีนส์ถลกค้างไว้ที่เข่า ท่อนล่างแข็งขึงขยายเต็มที่ เขานั่งคุกเข่าประกบหลัง จับสะโพกเธอแน่น ก่อนสอดใส่เข้าไปช้าๆ จังหวะแรกทำให้นิกกี้สะดุ้งเบาๆ ปากเผยอครางแผ่ว
“พ่อ…พ่อรู้ไหมว่าแม่อาจได้ยินเสียงพ่อทำอะไรกับหนูในห้องนั่งเล่น…และเธอคงจะโกรธมากที่รู้ว่าพ่อกำลังทำอะไรกับลูกสาวตัวเอง” เสียงเธอสั่นพร่า ทั้งหวาดหวั่นและตื่นเต้น เขายิ้มมุมปาก มือลูบไล้แผ่นหลังเรียบเนียนของเธอ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม “แล้วอยากให้พ่อหยุดไหม…”
นิกกี้หันมามองเขาด้วยแววตาวิงวอน “โอ้ พ่อ ได้โปรด! …ได้โปรด.. ได้โปรดอย่าหยุด! หนูจะยอมทำทุกอย่างที่ลุงต้องการ ... หนูแค่ต้องการ! ต้องการมากๆ!” คำพูดของเธอเหมือนจุดไฟในตัวเขา เขาขยับสะโพกเร็วขึ้น จังหวะหนักแน่นสม่ำเสมอ เสียงเนื้อกระทบกันดังแผ่วท่ามกลางความเงียบของค่ำคืน
“แน่นอน....ไม่มีใครดูแลเธอได้ดีเท่าพ่อหรอก…” เขาพูดขณะก้มลง จูบซอกคอเธอเบาๆ กลิ่นเหงื่อผสมน้ำหอมจางๆ จากตัวนิกกี้ยิ่งกระตุ้นเขา มือหนึ่งของเขาบีบสะโพกเธอแน่น อีกมือเลื่อนไปลูบไล้หน้าท้องแบนราบ ก่อนเลื่อนลงต่ำกว่านั้น นิ้วกร้านหยาบสัมผัสจุดเสียวของเธออย่างชำนาญ
นิกกี้กัดปากแน่น พยายามกลั้นเสียงครางที่พยายามจะเล็ดลอดออกมา ร่างเธอสั่นระริกตามจังหวะที่เขาเคลื่อนไหว ความร้อนจากร่างเขาซึมซาบเข้าสู่ผิวเธอ หัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกจากอก “พ่อ…พ่อจ๋า…” เธอพึมพำไม่เป็นคำ มือจิกเบาะโซฟาจนเล็บจมลึก
เขาเร่งจังหวะขึ้นอีก ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยพลังดิบ เขาดึงสะโพกเธอเข้าหาตัว แรงกระแทกทำให้โซฟาสั่นไหวเล็กน้อย เสียงหายใจหนักหน่วงของทั้งคู่ผสานกัน นิกกี้โค้งตัวมากขึ้น ร่างกายตอบสนองเขาอย่างไม่อาจต้านทาน ความสุขท่วมท้นจนเธอแทบละลาย
เหงื่อหยดลงจากหน้าผากอเล็ก ไหลหยดลงบนแผ่นหลังขาวเนียนของนิกกี้ เขากัดฟันแน่น ความตื่นเต้นพุ่งถึงขีดสุด “นิกกี้…ลูกแน่นเหลือเกิน…” เขาพูดเสียงแหบ ก่อนที่ทั้งคู่จะถึงจุดสูงสุดพร้อมกัน ร่างนิกกี้เกร็งแน่น ครางยาวในลำคอ ขณะที่เขาปลดปล่อยทุกอย่างออกมา
ทั้งสองนิ่งไปชั่วขณะ หอบหายใจอย่างหมดแรง อเล็กถอนตัวออกช้าๆ มือยังคงลูบไล้สะโพกเธออย่างอ่อนโยน นิกกี้ทรุดตัวลงนอนราบกับโซฟา ใบหน้าแดงระเรื่อ หันมองเขาด้วยสายตาเหนื่อยล้าแต่เปี่ยมสุข “พ่อจ๋า…” เธอพูดไม่จบ แต่รอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้าบอกทุกอย่าง
เขายิ้มตอบ ดึงกางเกงขึ้นมาใส่ มองร่างนิกกี้ที่ยังนอนแผ่บนพื้น “พักก่อนเถอะ…พ่อจะดูแลลูกเอง” เขาพูด ก่อนเดินอุ้มเธอไปที่ห้องวางเธอบนเตียงและไปหยิบผ้าห่มมาคลุมให้เธอ ค่ำคืนนั้นยังคงเงียบสงบ แต่ในห้องบ้านหลังนี้ ความลับระหว่างทั้งคู่ได้ถูกจุดไฟขึ้นแล้ว
แสงสลัวจากโคมไฟยังคงส่องอยู่ บรรยากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความเร่าร้อนที่เพิ่งจบลง นิกกี้หลับตาลง รู้สึกถึงความอบอุ่นจากผ้าห่ม และคำสัญญาจากพ่อที่ยังก้องอยู่ในหู เธอยิ้มในใจ ค่ำคืนนี้คือจุดเริ่มต้นของบางสิ่งที่เธอไม่อาจหันหลังกลับ
กดติดตามทวิตไว้นะ
ทวิตสำรอง
เผื่อทวิตบิน อย่าลืมแอด VK เอาไว้นะ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น