หลังจากพิธีการทุกอย่างในโบสถ์ถูกจัดเตรียมอย่างเรียบร้อย เอเดน พ่อเลี้ยงของเรน่า ขับรถออกจากโบสถ์ด้วยความรู้สึกที่ปะปนไปด้วยความตื่นเต้นและความกังวล เขามุ่งหน้าไปยังบ้านของเธอ บ้านหลังใหญ่ที่เงียบสงัดในยามบ่าย รถยนต์คันเงางามจอดสนิทหน้าประตู เอเดนก้าวลงจากรถด้วยท่าทางที่สุขุม มือหนากดกริ่งหน้าบ้าน แต่ไม่มีเสียงตอบรับ เขาเอื้อมมือเปิดประตูที่ไม่ได้ล็อก และก้าวเข้าไปข้างใน
ภายในบ้านว่างเปล่า ไม่มีใครเลยนอกจากเรน่า เธอยืนอยู่ตรงโถงกลางบ้านในชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ ผ้าคลุมหน้าบางเบาวางพาดลงมาปกปิดใบหน้าสวยหวานเพียงครึ่งหนึ่ง แสงแดดยามบ่ายที่ลอดผ่านหน้าต่างส่องกระทบชุดของเธอ ทำให้มันดูเปล่งประกายราวกับเทพธิดา แต่ดวงตาของเธอกลับฉายแววที่ไม่บริสุทธิ์อย่างชุดที่สวมใส่ เธอมองเขาด้วยสายตาที่ทั้งเย้ายวนและคุ้นเคย
“เรน่า ไปกันเถอะ งานจะเริ่มแล้ว” เอเดนพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมความรู้สึก เขาก้าวเข้าไปใกล้เพื่อพาเธอไปขึ้นรถ แต่ทันใดนั้น เธอก็ยื่นมือเรียวบางออกมาจับมือเขาไว้แน่น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าของเธอ
“ยังมีเวลาอีกสามชั่วโมงเลยนะ คุณพ่อ” เสียงของเธอหวานหยดย้อย นุ่มนวลแต่แฝงไปด้วยคำเชิญชวนที่เขาไม่อาจมองข้าม
เอเดนถอนหายใจ มองหน้าเธอด้วยแววตาที่ทั้งดุและอ่อนโยน “เรน่า ลูกกำลังจะแต่งงานแล้วนะ มันควรจบ” เขาพูดเตือน ขณะที่พยายามดึงมือออกจากเธอ แต่เรน่ากลับยึดมือเขาไว้แน่นกว่าเดิม
“นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว… ได้โปรด” เธอเอียงศีรษะ มองเขาด้วยดวงตาที่วาววับราวกับกำลังอ้อนวอน แต่ในความอ่อนโยนนั้นมีความปรารถนาที่ซ่อนอยู่ เอเดนเงียบไปชั่วขณะ หัวใจของเขาสั่นไหว เขารู้ว่านี่คือสิ่งที่ผิด แต่สัมผัสจากมือของเธอและน้ำเสียงที่อ่อนหวานนั้นทำให้กำแพงในใจของเขาค่อยๆ พังทลายลง
สุดท้าย เขาก็ยอมจำนนต่อคำขอของเธอ เรน่าฉีกยิ้มกว้างอย่างผู้ชนะ ก่อนจะค่อยๆ จูงมือเขาให้ตามเธอขึ้นบันไดไปยังชั้นบน เสียงฝีเท้าของทั้งคู่ดังก้องในบ้านที่เงียบสงบ ขณะที่ชุดเจ้าสาวของเธอปลิวไหวตามจังหวะก้าว เธอพาเขาไปยังห้องนอนของเธอ ประตูถูกผลักออกเบาๆ และเมื่อมันปิดลง ความลับสุดท้ายของทั้งคู่ก็เริ่มต้นขึ้นในห้องนั้น
.
.
.
.
.
ไม่กี่นาทีต่อมา บรรยากาศในห้องนอนของเรน่าถูกปกคลุมไปด้วยความร้อนระอุและกลิ่นอายแห่งตัณหา ชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ที่เคยปกปิดร่างกายของเธอถูกถอดออกบางส่วน ผ้าคลุมหน้าถูกโยนทิ้งไปกองที่พื้นอย่างไม่ใยดี ส่วนชุดด้านในสีลูกไม้ถูกดึงลงมาจนเผยให้เห็นหน้าอกกลมกลึงที่ขาวเนียน ปลายยอดสีชมพูแข็งเป็นไตภายใต้สายตาหิวกระหายของเอเดน เรน่านอนแผ่ร่างลงบนเตียง ขากางออกกว้างราวกับเชื้อเชิญให้เขาครอบครองเธออย่างสมบูรณ์
เอเดนยืนอยู่ปลายเตียง ร่างกายเปลือยเปล่าปราศจากสิ่งปกปิด ลำแท่งของเขาตั้งตระหง่านแข็งขึงด้วยความต้องการที่ถูกกักขังมานาน เขาก้มลงจับขาของเธอแยกออกกว้างกว่าเดิม มองร่องสีชมพูอ่อนที่ฉ่ำเยิ้มด้วยความตื่นเต้นของเธอ “เรน่า… ลูกช่างหวานฉ่ำเหลือเกิน” เขากระซิบด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ก่อนจะจับแท่งเนื้อร้อนผ่าวของเขาถูไถไปตามรอยแยกนั้นอย่างช้าๆ เสียงครางแผ่วเบาหลุดออกจากปากของเรน่า ขณะที่ร่างของเธอสั่นระริกด้วยความเสียวซ่าน
“คุณพ่อ… เร็วสิ ฉันอยากได้ทั้งหมด” เธอร้องขอด้วยน้ำเสียงที่ทั้งอ้อนวอนและยั่วยวน เขายิ้มมุมปาก ก่อนจะสอดใส่เข้าไปในตัวเธออย่างไม่ปราณี แท่งเนื้อหนักแน่นของเขาฝังลึกเข้าไปในร่องรักที่ตอดรัดแน่น เสียงเตียงไม้ดังเอี๊ยดอ๊าดตามจังหวะการเคลื่อนไหวที่เร่งเร้าของเขา เอเดนโน้มตัวลง จูบเลียที่ยอดอกของเธอพร้อมกับกระแทกสะโพกอย่างรุนแรง “ลูกชอบแบบนี้ใช่ไหม เรน่า… บอกมาสิว่าลูกเสียวแค่ไหนที่ทำอะไรแบบนี้ก่อนแต่งงาน” เขาคำรามต่ำ ขณะที่มือหนาจับสะโพกเธอยกขึ้นเพื่อให้เขาสามารถเข้าถึงเธอได้ลึกยิ่งกว่าเดิม
“โอ้… คุณพ่อ ฉัน… ฉันทนไม่ไหวแล้ว เสียวไปหมดเลย” เรน่าครางออกมา ร่างกายของเธอเกร็งแน่น ขณะที่ร่องของเธอตอดรัดเขาแน่นยิ่งขึ้น เสียงเนื้อกระทบกันดังผสานกับลมหายใจหอบถี่ของทั้งคู่ เอเดนเร่งจังหวะเร็วขึ้น รู้สึกถึงจุดสูงสุดที่ใกล้เข้ามา “เรน่า… พ่อจะแตกแล้ว ลูกพร้อมรับมันไหม” เขากัดฟันพูด ก่อนที่ร่างกายของเขาจะสั่นสะท้าน ปลดปล่อยน้ำรักข้นขาวขุ่นพุ่งเข้าไปในร่องของเธออย่างมากมาย มันล้นทะลักออกมาจากรอยเชื่อมต่อของทั้งคู่ หยดลงบนผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาด
เรน่าหายใจหอบ ชันตัวขึ้นมานั่ง ใบหน้าสวยหวานที่ครั้งหนึ่งเคยดูบริสุทธิ์ยังคงแดงระเรื่อจากความเร่าร้อน เธอมองเขาด้วยแววตาอ่อนโยนปนขอบคุณ น้ำรักของเขายังคงไหลเยิ้มอยู่ระหว่างขาของเธอ “ขอบคุณนะ คุณพ่อ… ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา” เธอกระซิบเบาๆ รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้า ขณะที่เธอเอื้อมมือมาแตะแก้มเขาอย่างอ่อนโยน
หลังจากวินาทีแห่งความเร่าร้อนสิ้นสุดลง ห้องนอนของเรน่ากลับเข้าสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง เอเดนลุกขึ้นจากเตียงอย่างเชื่องช้า ร่างกายที่เปลือยเปล่ายังคงมีคราบเหงื่อเกาะพราว เขาหยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมใส่โดยไม่พูดอะไรสักคำ สายตาของเขาหลบเลี่ยงการสบตากับเรน่า ราวกับกำลังต่อสู้กับความรู้สึกผิดที่เริ่มคืบคลานเข้ามาในจิตใจ
เรน่านั่งอยู่บนเตียง ชุดเจ้าสาวที่ยับยู่ยี่ถูกดึงกลับขึ้นมาปิดบังร่างกายของเธออย่างลวกๆ คราบน้ำรักของเขายังคงเปรอะเปื้อนอยู่บนผิวขาวนวลของเธอ เธอมองตามแผ่นหลังกว้างของเอเดนที่กำลังเดินไปหยิบสูทที่พาดไว้บนเก้าอี้ “พ่อคะ…” เสียงของเธอเรียกเขาเบาๆ เขาหยุดชะงัก แต่ไม่หันกลับมา “นี่เป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ นะ” เธอพูดต่อ น้ำเสียงของเธอสั่นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเสียใจหรือความโล่งใจ
เอเดนพยักหน้าช้าๆ “พ่อรู้” เขาตอบสั้นๆ ก่อนจะหันมามองเธอเป็นครั้งสุดท้าย ดวงตาของเขาฉายแววที่ทั้งเจ็บปวดและยอมรับ “ไปกันเถอะ ลูกต้องไปเป็นเจ้าสาวของคนอื่นแล้ว” เขาก้าวออกจากห้องไป ทิ้งเรน่าไว้กับความเงียบและรอยร้าวในหัวใจที่ไม่มีใครรู้
เรน่าลุกขึ้นจากเตียงอย่างเชื่องช้า เธอเดินไปยืนหน้ากระจกบานใหญ่ มองภาพสะท้อนของตัวเองในชุดเจ้าสาวที่ไม่บริสุทธิ์อีกต่อไป มือบางยกขึ้นแตะที่หน้าท้องของเธอเบาๆ ราวกับกำลังสัมผัสถึงสิ่งที่เขาทิ้งไว้ข้างใน เธอยิ้มให้ตัวเองในกระจก รอยยิ้มที่ทั้งหวานซึ้งและขมขื่น “ลาก่อน คุณพ่อ” เธอกระซิบกับตัวเอง ก่อนจะหยิบผ้าคลุมหน้าขึ้นมาสวมใหม่ ปิดบังทุกอย่างที่เกิดขึ้นราวกับมันไม่เคยมีจริง
เมื่อเธอก้าวออกจากบ้านพร้อมกับเอเดน รถยนต์คันเดิมพาทั้งคู่มุ่งหน้าสู่โบสถ์ ที่ที่เธอจะกลายเป็นภรรยาของชายอีกคนหนึ่ง บทสุดท้ายของความลับระหว่างเธอกับพ่อเลี้ยงถูกฝังลึกไว้ในห้องนอนนั้น และในส่วนลึกของร่างกายเธอที่ไม่มีใครล่วงรู้
กดติดตามทวิตไว้นะ
ทวิตสำรอง
เผื่อทวิตบิน อย่าลืมแอด VK เอาไว้นะ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น